“Het gaat om openheid. Dit is het continent van de eenheid en wat we doen is: hekkens bouwen”, zegt een muzikant ergens halverwege Ath en Doornik. Buiten zoeft het groene landschap voorbij, binnen is er dikke ambiance. We zijn al een uur ver op onze trip en muzikanten jammen, lachen, vieren feest. Tomas Bulcaen treedt zijn compagnon bij. Hij maakt al van het eerste uur deel uit van Orchestre International du Vetex, een orkest dat muzikanten verenigt uit de drie regio’s van de Eurometropool. “We leven in een steeds rechtser wordende samenleving. Maar ik zie als muzikant ook veel goede dingen en dat vergeten we vaak ook uit te dragen. Dat kan je ook met muziek, die overstijgt alles. Kijk naar wat gebeurt op deze trein.”

Een dik uur geleden. We staan voor het station van Brussel Centraal. Toeristen kijken vreemd op als ze een kleurrijke én luidruchtige groep muzikanten enthousiast aan het werk zien. Na het optreden gaan we met z’n allen naar beneden, naar de sporen. Op het perron wordt gitaar gespeeld, gezongen, er is al een voorzichtige danspas te zien.

De troubadour is voor de organisatoren van de Trouba Train-trip een metafoor voor artiesten die de samenleving willen beter maken, die dat doen door verhalen te vertellen, die ons doen nadenken over hoe de wereld vandaag verandert. Zoals Panienki, die tussen Brussel-Zuid en Halle een song brengen. Met vijf vrouwen zijn ze, uit Rijsel, maar sommigen ook met roots in Polen. Ergens in de buurt van Enghien is Yuriy Gurzky aan de beurt, oorspronkelijk van Oekraïne en nu een Berliner. “We zoeken de linken op tussen oost en west”, zegt Piet Decoster van de vzw Via Lactea die de trip organiseert samen met Flonflons uit Lille, de organisatie achter Wazemmes L’ Accordéon.

De Trouba Train-trip heeft ook twee Duracell-konijnen mee. Twee mannen die geen minuut stoppen met spelen, van de start in Brussel tot het eindpunt in Lille. Joan Garriga en Madjid Fakem amuseren zich rot op de grensoverschrijdende treintrip. “Een concert is twee uur de mensen hun zorgen laten vergeten. Hier kunnen we blijven spelen”, lachen ze, “Muzikant zijn, dat is de verschillen opzoeken, dat is leuk en verrijkend. We mogen blij zijn dat we hier in Europa overal vrij kunnen rondreizen. Overigens: als je muziek maakt bestaan grenzen niet.”

Intussen is de trein gestopt in Doornik. We worden verwelkomd met een speech, zon en een op konijn gebaseerde burger. Marie Miltcheva neemt het woord, zij is afkomstig van Bulgarije maar woont al lange tijd in België: “België is een melting pot. Koester die verscheidenheid. Ik merk hier in Doornik een grote openheid naar anderen.” Dom Moreau, vrijwilliger in tal van Doornikse initiatieven, vult aan: “We hebben een nieuwe gedeelde droom nodig. Er schuilt een groot gevaar in nationalisme en de in zichzelf gekeerde blik. Muziek laat een lichtheid toe en dromen kan als er lichtheid is.” Europa heeft dus meer muziek nodig.

Dat blijkt wat later als de trein via Moeskroen is gearriveerd in Kortrijk. Op het terras van muziekcafé Pand.A breekt een jam los van een dik uur. Mensen klappen mee, muzikanten vullen elkaar aan, geven elkaar de ruimte om te soleren en vallen dan weer samen in. Feest!

Intussen raak ik verder aan de praat met Tomas van Orchestre International du Vetex. “Het internationale zat al van in de begintijd, 2004, in onze naam. Aanvankelijk was het opzet om een wijkfanfare te maken en nu hebben we een bezetting van Vlamingen, een Waal en Fransen. De taalmix zijn we al lang gewoon. Soms zitten we drie kwartier onderling met Vlamingen te praten in het Frans zonder het door te hebben.”

Van in Kortrijk gaat de bonte groep weer de trein op, ditmaal met eindbestemming Lille. Het is intussen al late namiddag geworden. Het is iets rustiger op de trein nu, maar dat is ter voorbereiding van wat nog komt. We komen aan in het station Lille-Flandres en gaan via de vernieuwde stationshal naar het voorplein. Daar spelen de muzikanten een korte set waarna ze samen in stoet via Euralille optrekken naar het Parc Matisse.

Tientallen mensen zitten er al klaar voor een gratis concert van een paar uur, waarbij de muzikanten van de Trouba Train-Trip allemaal op het podium belanden. Die tientallen worden in de loop van de avond honderdtallen. Salvatore Adamo zou er ook bijgekomen zijn, maar is verhinderd. Maar Arno is er wel. De Frans-Brusselse Oostendenaar brult « Putain, putain, c’est vachement bien, nous sommes quand même tous des Européens ! ». En gelijk heeft hij. Dromen kan als er lichtheid is.

Bart Noels