Een zomeravond in Kortrijk. Een lange tafel op het grasplein in de Groeningelaan. De deelnemers komen één voor één aan schuiven. Een zoen, een lach, een warme begroeting. Naast de vaste bezoekers zijn er ook een paar nieuwelingen bij. Maar dat maakt geen verschil. Iedereen wordt begroet alsof ie er al jaren bij is.

We zijn stilaan met twintig en het Taalcafé gaat van start. Of is het eigenlijk al van start gegaan? Want een formele start is er niet, ook geen formeel einde. Gemoedelijk, gezellig, informeel. Dat is de formule. En het werkt: niet iedereen komt elke keer, na vier jaar telt het Taalcafé een kleine honderd getrouwen en nieuwkomers die elkaar afwisselend zien. “In de winter zaten we eens in De Dingen, plots was bijna heel de groep er en wie er bij kwam, kon het café nog amper binnen”, lacht iemand. 

De groep hoedt er zich voor om niet over te komen als een gesloten club. “We hebben bijzonder oog voor nieuwkomers”, zegt een jonge man die er al bij is van het eerste uur. “Niets zo ongezellig als bij een groep komen waar je amper bij komt. Wij stellen ons resoluut open voor anderen.”

Kristin Keller glundert. Ze geniet van het komen en gaan, de vakantieverhalen die worden uitgewisseld en de aandacht die deelnemers elkaar geven. Ze wisselt zelf en toe van plek aan de lange tafel. Intussen is het beginnen schemeren en worden de kaarsen aangestoken. Her en der wordt al een dekentje bovengehaald om de koude te weren. “Ik herinner me zelf nog hoe ik na mijn cursus Nederlands op zoek was naar mensen om mee te praten, hoe ik meer wilde leren kennen over mijn nieuwe stad, Kortrijk. Met die drive ben ik Taalcafé begonnen. Om mensen die kans te geven om in gesprek te gaan met anderen”, zegt Kristin die afkomstig is van de Verenigde Staten en nu al een tijdje in Kortrijk woont.

Kristin is de bezieler van OpenDeur, de vzw die intussen is gesticht om haar vele activiteiten een kader te geven, het is intussen werk van velen. Zo is er nu ook een Danscafé. Een initiatief van één van de vrijwilligers, die het in de groep voorstelde en intussen uitwerkt. “Het leek me wel fijn om naast het praten ook eens te dansen met elkaar”, lacht ze. En er gebeurt nog wel meer. Door de jaren heen zijn vriendschappen gesloten tussen de deelnemers, die in het weekend op stap gaan, steden bezoeken of gaan wandelen. En met Kopje Boek is er nu ook een leesclub opgestart. Een klein groepje bespreekt maandelijks een tekst die aangebracht wordt door iemand.

“Ik hoop nu stilaan onze eigen stek te kunnen openen”, zegt Kristin, die pal in het centrum van Kortrijk woont en een deel van haar woonst wil inrichten voor ontmoeting. “Zie het als een international house, waar mensen kunnen langskomen om te praten en om vragen te stellen.” Want die nood is er, geven veel deelnemers aan. Als je de taal niet kent en als je geen mensen kent is het soms best eenzaam als nieuwkomer in de stad. 

Ik ben intussen aan de praat geraakt met Előd een Hongaar-Roemeen die in Gullegem woont. Al snel blijkt dat we de voorliefde delen voor bergen en fotografie. Hij toont me op zijn telefoon een indrukwekkend reeks beelden, van feeërieke winterlandschappen tot macrobeelden van insecten. Hij blijkt elk weekend wel ergens op stap te zijn, gretig om de wereld rond zich te ontdekken. En dat blijken de meeste deelnemers wel als gedeelde eigenschap te hebben. Vanavond zit een groep rond de tafel met roots in Heule, Wevelgem, Duitsland, Duinkerke, Harelbeke, Colombia, Antwerpen, de Verenigde Staten, Bulgarije, Staden, Roemenië en Roeselare. Allemaal via via en langs alle mogelijke wegen bij de groep geraakt, en er nooit meer uitgegaan. “Iedereen is van de wereld en de wereld is van iedereen”, zong The Scene. Dat is ook zo op Taalcafé.

Bart Noels 

foto’s Lukas Noels