Een zondagnamiddag in de wijk Lange Munte in Kortrijk. De parking aan de ontwijde Sint-Pauluskerk staat bomvol. Voor elke rood-witte nummerplaat is er een Franse nummerplaat te vinden met 59 als laatste cijfer. Het is feest geblazen want Tango Kortrijk bestaat vijftien jaar. En dat vieren ze met een bal, het Salon van Madame Yvonne. Of beter gezegd, geen bal, maar: een milonga. Zo heet een danstreffen voor fans van de Argentijnse tango.

Aan het onthaal word ik verwelkomd door Christelle Roelens en Robert Buttin. Een danskoppel. “Ik ben van Rijsel”, zegt Robert. “En ik van Kortrijk”, zegt Christelle, “We hebben elkaar leren kennen bij het dansen, nu intussen negen jaar geleden.” Ze hebben vandaag al 130 mensen aan hun kassa zien passeren. “Het is een succes”, glundert Robert. Op de dansvloer staan minstens 20 koppels, Het tangokwintet Tanguera speelt met bezieling. De sfeer is magisch, de blikken intens, de tango dansen is niet vrijblijvend.

Als beginner kan je komen kijken, maar je waagt je niet meteen op deze dansvloer. Dis is voor wie de dans onder de knie heeft. “Daarom hebben we Tango Kortrijk gesticht, om beginners de kans te geven op ons wekelijkse oefensalon. Als je op een milonga wil dansen verwachten de mensen dat je de dans beheerst”, zegt voorzitter Jan Debrabandere van Tango Kortrijk. “Argentijnse tango is een improvisatiedans. Je moet dus de basis verwerven, om daarbinnen te kunnen variëren.” Een beetje zoals jazz, legt Jan me uit. Zoals je in de jazz akkoorden en akkoordenschema’s moet beheersen voor je kan soleren. De rest is voorwerp van je fantasie en van je kunnen. Bij tango leidt één persoon de ander. Hij of zij geeft de structuur aan waarbinnen de danspartner kan variëren.

Grégory Demerville richtte in Moeskroen een gelijkaardige groep op: ‘Aux frontières’. “Ik ben er begin de jaren 2000 mee gestart en ik doe het nog altijd even graag”, lacht hij. “Ja, we zijn gewoon om naar elkaars evenementen te gaan. Je hoort bij tango in onze regio alle talen door elkaar. Belgen trekken naar Rijsel om er te dansen op de zondagavonden in de zomer in de Vieille Bourse, ze zijn hier nu allemaal present op deze milonga. We kennen elkaar goed en taal speelt niet zo’n grote rol. Dans is onze taal.”

Grégory toont me hoe je zonder taal een danspartner kan uitnodigen, met blikken over en weer. En hoe je een elegant excuus kan verzinnen als je geen dans wil met die partner op die muziek. Zoals het hebben van voeten die plots niet mee willen uit vermoeidheid. “Tango is een geheel, je leert alle gebruiken en facetten door het te doen. Dat leer je niet op een school.” “Er zijn veel regeltjes als je zou willen”, zegt een vrolijke dame me achteraf, “In Kortrijk kijken we daar niet zo naar. Als je iemand wil uitnodigen om te dansen, dan doe je dat gewoon, dan spreek je die aan.” Na even observeren lijkt het me dat iedereen wat gelijk heeft: er is het spel van blikken en uitnodigen en er is het eenvoudige aanspreken. Argentijnse tango is blijkbaar improviseren op en naast de dansvloer.

Intussen wordt de muziek wat heviger. “Dat is een milonga. Ja, dat is niet alleen de naam voor een dansevenement, maar ook de naam voor een mars in de tangomuziek. Het ritme is sneller, een milonga is energieker”, zegt Grégory. “Ik houd ervan als het er wat heviger aan toe kan gaan. Tango is niet altijd de rustige elegante dans zoals je het hier tot nu toe gezien hebt. Op tango-avonden in Brussel kiezen jongeren de snellere versies. Ook fijn om te doen.” Grégory roemt de grensregio als dansbiotoop. “Een keer per jaar organiseren we een internationaal treffen. Dan komen de mensen van overal, via Rijsel komen ze met de metro naar Tourcoing waar ze nog een kwartier stappen om bij ons in Moeskroen te geraken. Kan je je het voorstellen? Met de metro tot Moeskroen? Het zijn misschien twee verschillende landen, maar het voelt toch aan als een geheel.”

Dat bevestigen ook heel wat Franse en Belgische dansers bij het kennismaken aan de tafeltjes rond de dansvloer. Aan het onthaal liggen flyers van tango-evenementen uit alle windhoeken. Eén community, zo blijkt, van de statige Vieille Bourse in Rijsel en de balletzaal van de Schouwburg van Kortrijk. Maar ook van het ‘2de pasen-tango-bal’ in parochiezaal ‘t Gaverke in Waregem. ‘Met ruime parking en frituur’, zo prijst de flyer van Tango Boske haar volgende treffen aan.

De band speelt intussen de pannen van het dak. Mannen en vrouwen van alle leeftijden en achtergronden bewegen zwoel, statig en rijzig door de ruimte. Met de ogen gesloten, met de ogen open, warm, intens of frivool met de voeten, de jazz wordt gespeeld met blikken en benen. “Straks gaan we dansen hoor”, zeggen Robert en Christelle als ik de milonga verlaat, “We gaan hier niet de hele namiddag aan de kassa zitten. We hebben lang genoeg op onze stoel gezeten.”

Bart Noels

Foto’s: Lukas Noels