Kortrijk, een zonnige herfstavond. Een lange sliert oranje fluojassen komt me langs de Leie tegemoet gereden. Het gaat snel. Eenmaal dichter zie ik de inspanning op de gezichtjes van de fietsers. Ze kampen met tegenwind, al tientallen kilometers. “Ik ben het fietsen nu gewoon, maar vandaag is een lastige dag”, klinkt het. In één ruk reden ze vandaag van Gent naar Kortrijk. “We bezochten vanochtend het Gravenkasteel en sedertdien zitten we op de fiets.”

250 kilometer

Met een kleine dertig zijn ze. De kinderen van het vijfde en zesde leerjaar van de school Pré Vert uit Doornik. Begeleid door leerkrachten én een enthousiaste groep vrijwilligers. Begin van de week vertrokken ze in Doornik en trokken vervolgens via Aubechies, Ath en Lessines naar Geraardsbergen en Gent. Vandaag slapen ze in Kortrijk en morgen eindigen ze hun tocht in Moeskroen en Doornik. Geen lachertje, die fietstocht van een week, het gaat over om en bij de 250 kilometer.

“Het is het veertiende jaar dat we dit doen”, zegt leraar lichamelijke opvoeding Patrick Winberg. “We bereiden hen voor, stap na stap. En dat is nodig. Onze school bevindt zich in een kansenwijk van Doornik. Veel van onze kinderen zijn eigenlijk niet gewoon om te fietsen, ze gaan ook niet zo vaak op reis. Dit is dan ook een hele belevenis, waar we met de hele school naar toe leven. En na al die jaren is de tocht ook vastgebakken in het programma: als je in het vijfde komt, dan ga je mee op fietstocht. En dan je nog eens als in het zesde leerjaar zit, dan kan je bovendien al teren op de ervaring van het vorige jaar. De ‘rally’ combineert zoveel zaken: het fietsen, de kameraadschap, de reis én ze komen in contact met andere delen van ons land, met een andere taal.”

Oortjes

“Zoveel studenten, en zo een drukte”, antwoorden de kinderen op de vraag wat hen opviel in Gent, “In Doornik is het rustiger.” Voor Patrick Winberg zijn het vooral de fietspaden die hem bevallen in Vlaanderen. “De fietsknooppunten zijn hier goed doordacht. De wegen liggen ook wat beter.” Maar het blijft opletten. De leraars en begeleiders moeten alert zijn. Op onze doortocht door Kortrijk passeren auto’s rakelings langs de kinderen. De begeleiders zetten zich schrap om de sliert door de stad te manoeuvreren. Ze hebben zelfs oortjes waarmee ze elkaar kunnen horen. “Zo professioneel?”, zeg ik. “Ja”, lacht Patrick, “Door de jaren heen bouw je ervaring op. We weten stilaan hoe we het aanpakken.”

Boum

“Vanavond is het ‘boum’”, juichen de kinderen bij hun aankomst in de jeugdherberg van Kortrijk, een modern gebouw waar de kinderen hun laatste nacht van de ‘rally’ doorbrengen. “Chips eten. En muziek”, grijnst er eentje. “En we zullen goed slapen”, lacht een ander. “Morgen zijn we weer in Doornik. Daar kunnen we ook fietsen. Maar het is er toch moeilijk, met die auto’s en die kasseien.” “Ik zal toch meer fietsen”, zegt een jongen. Hij heeft de smaak te pakken gekregen. Na een douche blazen ze verzamelen in de refter van de jeugdherberg, in pyjama. Op het menu staat lasagne. En intussen zijn de andere leraars van de school gearriveerd, de directrice is er al, zij rijdt zoveel mogelijk mee met de groep doorheen de week.

Tijd nu voor het avondmaal en de boum. “Goeie reis”, zeg ik. Ik neem afscheid, onder de indruk van zoveel energie. Dit is geen verre skireis, geen obligate trip naar de grotten van Han. Dit is een reis in de volle betekenis.

Tekst en foto’s: Bart Noels

De korte handgeschreven teksten hierboven zijn geschreven door de kinderen van de school die deelnamen aan de tocht. Ze hebben dit artikel in de Nederlandse les gelezen en hebben vervolgens hun eigen indrukken van de fietsrally neergepend.