Een gesprek met Anastasia Delbecque over de kotbaas anno 2018
Een mens zou bijna wensen dat hij 50-plus is, ook al komt die ‘voordeur’ pas binnen een paar jaartjes in zicht. Want het verhaal van Anastasia Delbecque nodigt absoluut uit om meteen in te stappen in het systeem van 1Toit2Ages. Leeftijdsdrempel voor de ‘gastheren’: 50-plusser zijn, jawel. Gelukkig is er ook een formule voor gezinnen…
Klinkt simpel. En bijna te mooi om waar te zijn. Maar het werkt echt, bewijst Anastasia Delbecque. Zij is coördinator van dit initiatief in Doornik. De vzw 1Toit2Ages, ofwel twee generaties onder één dak, is tien jaar geleden in Brussel gestart en heeft ondertussen antennes in zowat alle studentensteden in Wallonië. In Doornik zijn ze net hun derde academiejaar ingegaan. Met een twintigtal enthousiaste teams van kotbazen en kotstudenten breekt 1Toit2Ages er compleet met het clichébeeld van bemoeizieke kotbazen en losgeslagen studenten.
“We willen banden creëren over generaties heen, in een sfeer van ongedwongen ontmoeting en respect voor elkaars leefwereld. Het is een simpele formule die een win voor iedereen oplevert: het doorbreekt de eenzaamheid (zowel bij de ouderen als bij de studenten), de studenten komen terecht in een stimulerende omgeving en het levert een financieel extraatje op voor de kotbaas terwijl de kotstudent voordelig kan huren”, zegt Anastasia Delbecque.
Verwachtingen in kaart brengen
Dat laatste mag evenwel niet de eerste reden zijn om in het systeem in te stappen. Anastasia heeft met alle geïnteresseerden een individueel gesprek. Op die manier is ze zeker dat ze ervoor openstaan om echt samen te wonen in plaats van enkel te (ver)huren. Dat samenwonen kan in twee formules: “Je hebt de klassieke formule, waarbij een student huurt aan 200 à 300 euro per maand. Hij of zij engageert zich dan om een goede huisgenoot te zijn, maar niks meer dan dat. En je hebt de dienstenformule: een student betaalt 180 euro per maand en doet er een paar klusjes bovenop.”
Anastasia peilt in die eerste gesprekken naar waarom mensen willen instappen, wat ze ervan verwachten, wat ze zelf kunnen/willen doen voor de andere partij,… “Studenten komen bij mij langs op bureau, in het Maison de l’Habitat. Bij de mensen die logies willen aanbieden, ga ik ter plaatse langs. Dan kan ik meteen de sfeer opsnuiven en zien of het logies OK is. Daarna maak ik een profiel op. Een technisch profiel: is het logies ver van de onderwijsinstelling, is er openbaar vervoer in de buurt of beschikt de student over een eigen wagen? Maar ook een soort persoonlijk profiel. Kwestie van de verwachtingen goed in kaart te hebben, de interesses, en ook een beetje het karakter: is iemand bijvoorbeeld eerder een babbelaar, of meer gesloten?”
“Op die manier kan ik een goede match zoeken en een ontmoeting regelen. Ik ben daar zelf niet bij, maar ik moedig beide partijen op voorhand aan om heel open te zijn en vragen te stellen. Ze weten allebei dat ze vrij zijn om te weigeren na zo’n gesprek. Zit het niet goed, dan ga ik de redenen na en zoek ik een nieuwe match. Zit het wel goed, dan komen we alle drie nog eens samen en doorlopen we de overeenkomst, zodat alles ook wettelijk in orde is. En daarna kan het avontuur van start gaan!”
Avontuurlijk traject
Anastasia volgt de teams gedurende het hele academiejaar op, maar het avontuur verloopt vrijwel altijd zonder incidenten. Vaak klikt het zelfs zo goed dat beide partijen er nog een jaartje aan toevoegen. “Een paar zaken komen in alle verhalen terug: het plezier van de ontmoeting, van het samen een huis én een thuis delen. Voor ouderen is het vaak een breken met de eenzaamheid, ze voelen zich veiliger en krijgen de kans om ‘mee’ te blijven met de jeugd. Voor de studenten is het een geruststellende tussenstap tussen het ouderlijke nest en de volledige vrijheid, een geborgen omgeving die uitnodigt om te studeren, wat ook een duidelijke plus is voor de ouders!”
Het gaat lang niet altijd om de combinatie van hulpbehoevende ouderen of traditionele studenten, zo blijkt uit de voorbeelden die Anastasia aanhaalt: “Er steekt een arts bij, die nu al twee jaar een kinesitherapie-student in huis heeft uit het zuiden van Frankrijk. De student is ondertussen deel van het gezin en de beide families hebben elkaar in de vakantie al bezocht. Een ander gastgezin bestaat uit een koppel actieve gepensioneerden die op het platteland wonen. Zij kozen voor de dienstenformule; die diensten bestaan er vooral uit om de kat eten te geven en gezelschap te houden als zij er niet zijn. Hun student is een echte natuurliefhebber; de landelijke omgeving zorgt voor een extra goede match. Er is ook nog een werkend koppel zestigers. Zij hebben een student uit Peru in huis. Deze studeert eigenlijk in Frankrijk, maar loopt hier nu stage bij een aardappelverwerkend bedrijf in de buurt. Tijdens de weekends nemen ze de student graag mee om België te leren kennen.”
Het mag duidelijk zijn: hoe verschillend de deelnemers en hun motivatie ook mogen zijn, allemaal tekenen ze voor een avontuurlijk traject, waar ze nadien met plezier op terugkijken. 1Toit2Ages biedt een heel nieuwe invulling van de typische kotbaas-kotstudent formule en is in deze tijden van online ‘vriendschappen’ een deugddoend pleidooi voor een echte tweede thuis weg van thuis. We zijn fan!
Tekst: Conny Van Gheluwe
Foto’s: 1Toit2Ages & Lukas Noels
Meer info vind je terug op www.1toit2ages.be.
1Toit2Ages organiseert ook een congres op 21 en 22 maart 2019 over intergenerationeel samenwonen: www.hiworldcongressbrussels2019.com.