Op café met Joachim Wannyn in Orroir

Om Le Grand Tour af te trappen stond Joachim al een tijdje met stip op één op ons interviewlijstje. “Ik wil jullie gerust eens meenemen naar mijn lokaal stamcafeetje boven op de berg, een lokale grensoverschrijdende ontmoetingsplaats”, nodigde hij ons met een knipoog uit. En hier zitten we dan. Café Limoniet in de Enclus du Haut. Tien meter lager dan de 141 meter die de Kluisberg hoog is. Op een paar meter van de taalgrens, van de grens tussen de regio’s Vlaanderen en Wallonië. Aan de toog: geen taalgrens, wél een kleurrijk gezelschap, Frans- en Nederlandstaligen door elkaar.

Borderland festival

Joachim is coördinator van het jeugdhuis Krak en organiseert ook mee het accordeonfestival van Avelgem. “Er is een circuit van deze festivals. Dat is intussen een ruim netwerk geworden, met Rijsel, Brugge, Roubaix en Tournai. En op dat rijke veld van muzikanten, huizen en organisatoren wil ik nu met een nieuw festival voortbouwen.” Als muzikant in een aantal collectieven kent Joachim de muziekwereld in de grensregio op zijn duimpje.

Het nieuwe initiatief met de titel “Borderland festival” wil hedendaagse en traditionele muziek met elkaar verbinden. “We werken ook met opkomend talent met bands ook die een boodschap brengen, die een bepaald engagement hebben. Dat is voor mij de rode draad door mijn werk: muziek en engagement. Als je dat kan verbinden, ook met traditionele elementen, dan zit het voor mij goed.” Joachim werkt voor Borderland festival vanuit en met Young Partners in Art (Gent) en Illo Tempore (Lille). Bolwerk in Kortrijk zorgt voor de locatie en de ondersteuning van het festival. “Het gaat ons niet enkel om het weekend van het festival. We willen vooral mee helpen bouwen aan duurzaam netwerk in België en Frankrijk. Er is zoveel muziek te ontdekken als je wat rondkijkt in deze regio.”

“Hier is een pak te doen”

Aan de toog van café Limoniet wordt de boodschap met instemmend geknik onthaald. Uit de tapkraan vloeit Stella en Jupiler, je hebt de keuze. “Het is hier vrij simpel”, zegt een nieuw aangekomen gast, “Als je hier woont en je zondert je af en je blijft in je taal, dan zie je de helft van de mogelijkheden. Maar als je rondkijkt en je praat met iedereen, dan heb je alle mogelijkheden.”
Dat is ook wat Joachim intussen gedaan heeft. “Ik ben opgegroeid in Avelgem, heb in Gent gewoond en intussen woon ik nu hier in Orroir. Ik heb er nog geen moment spijt van gehad. Eerst denk je dat hier niet veel te beleven valt, maar eigenlijk valt het reuze mee. Hier is een pak te doen. Het is hier inderdaad soms ver van de steden, maar eigenlijk ervaar je dat niet zo als je hier woont.”

Kaarten waar je niet afvalt

“Je moet er wat moeite voor doen, maar het komt wel”, sluit Marnix Verstraeten aan. Deze voormalig Gentenaar is sedert een tijdje schepen van vrije tijd, toerisme en lokale economie in Mont de l’Enclus. “Wie hier initiatief neemt, gaat vooruit.” Hij wijst naar het afgelopen W-Festival dat duizenden festivalgangers naar Amougies haalde. En naar het Maison des Randonneurs dat tegenover café Limoniet staat. “Allez, ga er eens kijken, er is veel te vinden”, spoort hij ons aan.

Aan de toog ontpopt Marnix zich tot promotor van zijn gemeente en verhalenverteller. Over de grillen van de grenslijn, de toren op de top van de Kluisberg die op grondgebied Wallonië staat en het café erbij dat dan weer op Vlaamse grond staat, over de bouwgrond die nog aanwezig is in zijn gemeente en die stukken goedkoper is. “Voor de tijd dat het nog duurt. Veel Vlamingen hebben intussen al de weg gevonden naar onze gemeente.” Over de ontbrekende wegwijzer naar Mont de l’Enclus bij de fietsersbrug aan de Schelde. En over de wandelkaarten waar je afvalt. “Een Vlaamse wandelkaart. Of een Waalse. Ze hebben momenteel allebei het gebrek dat je er af valt als je over de grens gaat. Het is alsof de wereld stopt bij de taalgrens. Maar je kan hier zo’n mooie circuits maken. We moeten meer kaarten hebben waar het gebied hier als één geheel gepresenteerd staat.”

De rondjes in de Limoniet blijven doorgaan, er is niks gelogen van de ambiance die Joachim ons voorspeld had. Bij het weggaan gaan we eerst nog eens naar het grensgeval bij de toren kijken. De late zomerzon schemert door de bomen, wielertoeristen rijden puffend de berg op. “Komaan zeg, ge moet ons niet met de Rodeberg vergelijken”, klonk het daarnet nog verongelijkt aan de toog, “Hier op de Kluisberg is het rustiger”. Op deze zomeravond in de week geven we de toog volop gelijk.

Tekst: Bart Noels
Foto’s: Lukas Noels